Tagarchief: architectuur

Een middagje ruimtelijk ordenen

Geef een reactie

In Boekarest zijn heel wat Nederlanders actief. Een van hen is Joep de Roo met zijn firma Eurodite, die doet aan stedelijke projecten met (voornamelijk) Europees geld. En dat het niet eenvoudig is om daarvoor de Roemeense overheid warm te krijgen, bleek wel op dit miniseminar.

Het netwerk dat het kader vormde van dit middagje keuvelen onder gelijkgestemden, heet DISC. De middag werd mede georganiseerd door de altijd actieve Nederlands-Roemeense Kamer van Koophandel. In het panel hadden vertegenwoordigers van Philips (heeft o.a. productiefaciliteiten in Roemenië), Eureko (verzekeraar) en een ministerie plaatsgenomen. Ook de Stadsarchitect van Boekarest (een van de hoogste stedelijke functies op het gebied van ruimtelijke ordening) nam deel aan het panel.

Ik weet geen biet van ruimtelijke ordening, maar dat samenwerken met overheden (publiek-private samenwerking is hard nodig als je het hebt over de ontwikkeling van stedelijke gebieden) moeilijk is wist ik al uit Nederland. In Roemenië is een belangrijk deel van de ambtenaren volstrekt niet met het algemeen belang bezig (maar met het vullen van hun eigen zakken) en de cultuur is meestal erg hiërarchisch, gesloten, en bang voor nieuwerwetse fratsen.

Boks daar maar eens tegenop – ik heb grote bewondering voor geslaagde projecten in deze context. Overigens ging de discussie ook grotendeels over het gebrek aan samenwerking tussen overheid en private partijen, waarbij de ambtenaren in het panel verwezen naar 1) de politiek en 2) gebrekkige wetgeving als boosdoeners.

De chefarchitekt sprak helaas niet zo goed Engels – jammer want dat sluit hem af voor buitenlandse inspiratie. En hij bestond het om doodleuk tijdens het forum te gaan bellen. Maar het meest verontrustend was dat de ambtenaren rustig anderen de schuld gaven zonder ook maar een moment zelf het begin van een aandrang tot initiatief te laten zien.

Gewoon blijven proberen, denk ik. En goed voorbeeld doet goed volgen.

 

Grote huizen, kleine straatjes

1 antwoord

Het advocatenkantoor waar ik inmiddels een soort van paralegal ben ligt in het noorden van de stad, in een wijk die ten tijde van de revolutie bijna af was. En dat is te zien. In Aviatiei (luchtvaart), door Ceaușescu bedoeld voor het personeel van de dichtbijgelegen luchthavens Băneasa en Otopeni, staan nog een paar betongeraamten voor reusachtige flats, die wegens het uitbreken van het kapitalisme nooit zijn afgebouwd.

De Nicolae Caramfil-straat, waar ons kantoor is, ziet er uit als op de foto rechts. Vanuit het metrostation Aurel Vlaicu loop je onder het gloednieuwe viaduct door, langs het oude wijkje (zie foto onder) en je komt in een wild-westwalhalla van stadsontwikkeling. Of beter gezegd, het totale, volledige en volkomen gebrek aan stadsontwikkeling. 

Tussen de kantoorflats aan de straatkant liggen smalle straatjes waar geen twee auto’s elkaar kunnen passeren. Aan die straatjes liggen kasten van huizen, genre Bentley en Porsche voor de deur, maar fatsoenlijke verlichting of asfaltering hebben ze niet.

Nog veel erger is het in de naastgelegen wijk Pipera, waar de vastgoedboem van 2003-2008 tot een jubelende uitbarsting van antiplanning heeft geleid. Een kennis die in die wijk woont, kan in de winter zijn kolos van een woning niet uit omdat de sneeuwploeg niet in zijn straatje past. En toen zijn buurman rook rook en 112 belde, bleek dat ook de brandweer de straat niet in kon.

Pipera (video van een typische blubberstraat  hier) ligt in buurgemeente Voluntari. De burgemeester daar, ene Pandele, heeft een uitstekende reputatie als het gaat om ‘laissez-faire, als ik mijn smeergeld maar krijg’. En zo krijg je een zeer liberale ruimtelijke ordening. De bewoners van Pipera hebben geen waterleiding (iedereen heeft dus een put met een hydrofoorpomp). Er is ook nergens afwatering te bekennen (onhandig bij regen), trottoirs heb je nauwelijks. Kortom, de huizen staan er wel maar de publieke voorzieningen niet. Iedereen redt zich er maar mee. Het kan trouwens nog erger: Bij ons in sector 3 zijn aan de rand van de stad ook overal wijkjes met vrijstaande huizen verrezen. Ik ken iemand daar, die zei: De elektriciteit heb ik zelf maar moeten aanleggen, want de gemeente vertikte het. Hij heeft zelf palen en draden geregeld, met het elektriciteitsbedrijf gedeald en de hele wijk heeft van hem infrastructuur afgenomen.

De wijk Aviatiei in 1984 (www.comunismulinromania.ro)

Theater

Geef een reactie

Vorige week was het Experimentele Dansweek in Boekarest, en wij – experimentele dansfans van het eerste uur- togen naar het Nationale Theater alwaar in een bovenbijzaaltje een van de voorstellingen plaatsvond.

Dat wil zeggen: hij zou plaatsvinden, maar wegens het feit dat de organisatie de zaal niet tijdig had weten aan te passen werd er een film vertoond met daarop de voorstelling. Maar goed dat ze die bij zich hadden, denk je dan.

nationaal theater boekarest Het Nationaal Theater is een betonblok met boogramen. Meer kan ik er niet van maken. Het is zonder meer een indrukwekkend gebouw, middenin Boekarest dus iedere toerist komt erlangs. Maar als dit gebouw een theatergevoel moet uitdrukken is de Euromast een cirkel. Als u me vat.

Van binnen is het een stuk aardiger dan van buiten. Op het dak bevindt zich een terras (helaas heb je door de manshoge borstwering geen enkel uitzicht) en ergens achterbovenin is een bar die luistert naar de naam ‘Melkhandel Ennéus’. Dus dan weet je het wel. Maar het mooist is het trappenhuis links achteraan zeg maar bij de buren (het Operettetheater). Als een soort invers afdalen in de onderwereld is iedere verdieping met steeds duisterder grafitti gesierd – tot je op een gegeven moment op een bewoonde afdeling komt waar net een laminaatje is gelegd. En daar was dan ook net de zaal waar wij  – experimentele dansfans van het eerste uur- togen naar het Nationale Theater alwaar in een bovenbijzaaltje etc.