Het mag gevierd worden: het rijbewijs is binnen. Na nog diverse smeekbedes en telefonische offensieven van mijn vrouw (die het allemaal nét even wat scherper kan brengen) bleek – o mirakel – mijn rijbewijs gereed te zijn en ik zeg u: hij zit in mijn portemonne op dit eigenste moment.

Dit heuglijke feit heeft zich evenwel niet voorgedaan zonder nog een laatste salvo van bureaucratische wederwaardigheden: nadat men mij had verteld dat het in plaats van 1 maand (de formele termijn die mij bij overhandiging van het dossier was beloofd) wel 2 of 3 maanden kon duren, en dat degene van de ene maand een leugenaar was, kon ik na interventie van mijn vrouw (hierboven zijn haar verbale kwaliteiten al vermeld, ik denk dat ik haar ga verhuren voor grof geld aan een politieke partij of zoiets) met 2 dagen vertraging het felbegeerde plasticje ophalen. En dat ging zo.

Ik kom bij de balie (ergens in no man’s land staat een joekel van een gebouw voor rijbewijzen) dat – het moet gezegd worden – servicegerichterwijs tot 8 uur ’s avonds open is iedere dag. Gezien het uur van de dag (na zessen; hoewel het dus tot 8 uur open is komt er na werktijd niemand meer, en maar klagen over druk druk en crisis, maar enfin) geen rij. Gedurende de dag kan het een inferno zijn van gesticulerende en vocaliserende Roemenen, dat werd mij nu bespaard. Zelfs in die mate dat er helemaal niemand was, ook niet het dienstdoende personeel. Na enige tijd wachten hoorde ik een wc doorspoelen en daar kwam de politieagent van dienst, zijn broek ophijsend, aangewandeld. Waarempel, dezelfde die mij twee dagen geleden had verklaard dat het nog wel 2 maanden kon duren.

Door ervaring wijs geworden had ik mijn paspoort en Roemeense registratie voor EU-ingezetenen al klaar. De man bladerde wat in zijn kaartenbak en in mijn identiteitsbewijzen en vroeg na enig nadenken (maar zonder mij ook maar op enige wijze begroet te hebben): ‘is het voor u?’. Me inhoudend wees ik de man erop dat de foto in het paspoort mijn foto was, en nodigde hem uit deze te bekijken. Blijkbaar was een oppervlakkige studie van mijn gelijkenis met mijn eigen paspoortfoto vervolgens voldoende, want nu moest ik tekenen. Een mooi 50-er jaren papieren register werd mij toegeschoven en of ik maar even mijn naam en rijbwijsnummer wilde invullen. Aangezien het rijbewijs mij nog niet was uitgereikt moest ik het de diender van dienst vragen. Deze, hogelijk verbaasd over mijn onwetendheid, las het nummer op als sprak hij tot de Jostiband, terwijl nog geen minuut daarvoor op sneltreintoon de meest obscure bureaucratische termen over de balie gingen.

Daarna was het gelukkig snel afgelopen en kon ik de terugweg aanvaarden, als op vleugels vanwege mijn met bloed, zweet en tranen betaalde rijbewijs. Als om het autogebruik op de terugweg van de rijbewijzenfabriek te bevorderen had een hulpvaardig bouwbedrijf de trottoirs aan beide kanten inmiddels zodanig opgebroken, dat een lint van voetgangers zich gestaag door het spitsverkeer bewoog, zijn snelheid evenarend. Zo bereikte ik op vleug’len van succes het metrostation Aurel Vlaicu, van de luchtvaartpionier…