Als het gaat over park Titan zult u nog enige tijd geduld met me moeten hebben: het blijft een bron van inspiratie. Vandaag over een paar personages die zich met het mooier wordende weer als de eeuwige sfinx in park Titan hebben gemanifesteerd. In de winter zag je ze niet, terwijl ik toch door sneeuw en regen iedere dag… maar dat terzijde.
Rocky is een man die ik ieder ochtend op dezelfde plek ontmoet. Dat kan alleen maar betekenen dat hij daar geruime tijd doorbrengt, want ik wil nog wel eens een paar minuten eerder of later passeren. Hij is gekleed in een officieel Roemenië-trainingspak met capuchon, waarvan hij óf een heel stel in de kast heeft hangen, óf het wassen steeds maar uitstelt. Rocky huppelt als op springveren in het rond, rechtse hoeken en uppercuts aan de lucht uitdelend. Hij – gebruinde man van midden veertig schat ik – kijkt daar vergenoegd bij alsof met iedere slag een tegenstander in het canvas bijt. Hij heeft een respectabele actieradius, ik kan u vertellen dat ik, als ik erlangs moet, even wacht totdat hij de lucht aan de andere kant aan het bewerken gaat voor ik achter zijn rug langs stiekem passeer.
Bij hem vergeleken is Rambo een stuk minder gevaarlijk, hoewel je dat aan zijn uiterlijk niet kunt aflezen. Hem kom ik ook nog weleens bij piața Râmnicu Sărat tegen, vergezeld van zijn twee Lassiehonden. Altijd gekleed in camouflagepak, altijd met legerpet, altijd met die honden. Het gaat ook in dit geval om een man in zijn veertigjes, kleine oogjes, rustige blik, pokdalige, gebruinde huid, lang, grote passen. Al dit vertoon neemt hij dagelijks mee naar park Titan om er te gaan…vissen. De hele dag. Ook tegen de avond kan men hem nog vistips zien geven aan het bewakingspersoneel dat zich vanwege de algehele rust wel wat hobby-advies laat aanleunen.
Mijn favoriet is echter de negger. Regelmatig hoor ik hier te lande verhalen over mannen die hun vrouw bedriegen door er een dubbelleven op na te houden, het kan niet anders of de negger heeft hier een kunst van gemaakt. Iedere ochtend zie ik hem, beter uitgedost dan de wereldkampioen jogging, in het park. Aan het joggen zegt u? Neen!
Hij zit op een bankje en leest de krant danwel staart flink voor zich uit. Zij zweetbanden hoeven geen zweet op te nemen. Zijn loopschoenen hoeven hun luchtkussentjes niet in de strijd te werpen. Hij zit. En het verhaal dringt zich op: ‘Ga nu eens wat aan sport doen, je wordt veel te dik!’ Geen probleem hoor, denkt de man, ik regel het wel. Nu komt hij iedere dag een uurtje later op zijn werk, en door zijn buik wat in te houden kan hij voorlopig nog de huisvrede bewaren.
In feite is hij een acteur. Een nep-jogger. Een negger.
Bouman's Blog 
Ah, de negger. Nu gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat wij die soort in Nederland ook kennen. Daar heeft hij echter een andere naam; de noeper, oftewel de nep-loper.
Is het nog vaker maaidag en heb je de dames al op het piefje gewezen?
Hij is er weer.
Ik kom nu al een paar weken weer in dit park. Vroeger kwam ik hier vaker, samen met Barbara, jaren geleden. Dan hingen we op ditzelfde bankje. Sommige types kwamen hier toen ook al: de bokser, de visser, de zigeunervrouwtjes.
Toch is het anders. Ik kom hier niet meer om te hangen. Toen ik afgelopen winter mijn verjaardagskadootjes uitpakte, wist ik dat ik eraan was voor de moeite. Moeder vond dat ik te dik werd en zo nooit meer een leuke vrouw zou vinden.
Een joggingpak dus. Inclusief zweetbandjes. Vroeger lachtten we die mensen uit. Hijgende vleesklompen met ranzige zweetvlekken. Die doorweektheid kan trouwens niet goed voor je zijn. Een beetje tocht erop en hopla: longontsteking.
Moeder heeft natuurlijk gelijk. Alleen is maar alleen en na de dood van Barbara valt het leven bij moeder zwaar. Maar als je nou geen zin hebt om voor lul te staan voor al die mensen? Niets is toch treuriger dan je te moeten voegen in de rangen van de zwetende vleesklompen die zich de hoon van parkwandelend Boekarest op de hals halen? Ik dacht dat dit park wel veilig was. Nu ik hier al lang niet meer in de buurt woon, herkent tenminste niemand me.
Maar nu is hij er weer. Ik noem hem pak-man. Op de één of andere manier valt zijn pak me op. Alsof het net niet goed zit en hij er net niet helemaal in thuishoort. Maar dan nog: dat liever in een pak dan in een joggingoutfit. Misschien is het wel die vage herkenning, dat hij me zo dwars zit.
Het is bijna een obsessie: WIE IS HET?
Was het maar ‘Wie is het?’; daar staan de namen tenminste onder de kaartjes en er zijn er maar weinig met rood haar.
Pak-man kijkt ook altijd zo raar om zich heen. Dat wil zeggen: hij kijkt niet, hij observeert echt. Ik probeer altijd te achterhalen wat nou het eindoordeel bij zijn observatie is… Zijn blik is te mild voor minachting, maar te vorsend voor onverschilligheid. Zou hij mij zielig vinden? Mijn pijn zien? Of is hij me vijf stappen verder alweer vergeten? Ik ben zo benieuwd wat er in hem omgaat.
Ik zou zweren dat pak-man mij laatst opzettelijk voor de gek hield. Hij liep naar de prullenbak en bukte. Ik dacht even dat hij er iets te eten uit zou vissen, maar net toen ik mij oprichtte om hem beter te bekijken, rechtte hij zijn rug en draaide zich om. Lachtte hij? Het leek in ieder geval alsof hij mij bespotte: “Je dacht toch zeker niet dat ik een zwerver was?”
Zou hij denken dat ik dat wel ben?
Hoe dan ook: hij is weer weg. Nu eindelijk ongestoord hardlopen.