Vanmiddag was ik bij een doopplechtigheid in een mini-kathedraaltje in oud Boekarest. Fresco’s, altaargoud, kaarsen, wierook, gewaden, zigeuner bij de deur, alle elementen die de kerkgang in Roemenië tot een belevenis maken.

Zo’n beetje iedereen in Roemenië wordt gedoopt en een belangrijke rol daarbij is weggelegd v0or de peetouders. Sterker nog: de ouders staan er een beetje als figurant bij. Terzijde moet ik even melden dat de gelukkige dopeling van vandaag een prachtkind was en zó relaxed, dat het de hele dienst geen kik gaf.

Dit in tegenstelling tot de priester, die bij ontstentenis van een geluidsinstallatie zijn geoefende stembanden door de ruimte deed weerklinken. Dat wil zeggen: het geluid dat er af kwam, niet de banden zelf. Hij werd bijgestaan door een koor, dat, bestaande uit twee morsige mannen op leeftijd, zo geroutineerd was dat de leden tijdens het zingen hun haar stonden te kammen of een dame in het décolleté stonden te kijken.

Priesters in Roemenië zijn als het weer: je kunt het treffen. Aan de andere kant bestaat ook de mogelijkheid, dat je het niet treft. Deze was op tijd, dat heb ik ook al anders meegemaakt. Tijdens het reciteren van de vaste teksten presteerde hij het echter om de dopeling met de verkeerde naam te benoemen. In plaats van de mooie klassieke Roemeense naam die zij draagt had hij – naar achteraf bleek – die van de vorige plechtigheid onthouden. Door het gegniffel zijn vergissing bemerkend gaf hij er een mooie draai aan. Het kind mocht dan wel niet werkelijk Christina heten, maar door de doop werd ze dan toch wel een christen (in het Roemeens: creștină).

Zo zie je maar weer: voor improvisatiekunst moet je in Roemenië wezen…