Toen ik vanmorgen met gezwinde pas de voordeur van de flat uitstapte, deed ik van de weeromstuit een stapje terug. Lag er gisteren al sneeuw, nu glimlachte mij een eindeloze witheid geheimzinnig tegemoet onder een vallend voorhang van vlokjes (pardon, ik kon het niet laten).

Uitgraven van de auto zou zeker een uur duren, zodat ik besloot de stoute bergschoenen aan te doen en de metro te pakken. Na enig waden bleek het bij de metro nog erg rustig, gelukkig. Als ik een half uurtje later was geweest… zie hiernaast.

De metro gaat niet helemaal tot aan kantoor. Vanaf het centrale Plein van de Eenwording (Piața Unirii) vertrekt er iedere paar minuten een trammetje met arrebeiers zuidwaarts. Als ik daar geen zin in heb, gaat er altijd nog een pendelbusje van ons kantoorgebouw, dat je voor de deur afzet.

Zo niet vandaag.

De tramhalte bood onderdak aan wat oude dametjes, die tegen beter weten in stonden te wachten. Zij wisten namelijk dat er heel geen trams meer reden. Ook het busje van kantoor was in geen velden of wegen te bekennen, midden op straat glibberde een massa forenzen – te voet.

De brede boulevard, genoemd naar koninging Maria uit het begin van de vorige eeuw, zit op doordeweekse dagen ramvol verkeer. Nu was de weg wel schoongeveegd, maar afgesloten voor autoverkeer omdat verderop het dak van een oude bierfabriek was ingestort. Kon niet tegen al die sneeuw.

Dus werd het wandelen naar kantoor, ik was een kind op speelkwartier.