Al jaren denken wij min of meer serieus aan verhuizen. Maar we weten nooit waarheen. Het appartement waar we nu wonen heeft al die tijd als een soort tijdelijke woning aangevoeld. De locatie is geweldig, maar sinds onze Liza ontbreekt er een slaapkamer. En met die pandemie hebben we eigenlijk ook een extra thuiswerkkamer nodig…

Of het ook werkelijk tot actie komt is zeer de vraag. We hebben al zo vaak gezegd dat we wat anders gaan kopen, dat mensen mij meewarig aankijken als ik er weer over begin. Het zal wel, zie je ze denken. Komt toch niks van terecht.

Komt nog bij dat we in Boekarest momenteel van een boem kunnen spreken. De huizenprijzen zijn de afgelopen jaren met zo’n 10% per jaar gestegen, in ieder geval in het segment wat ons interesseert. Er wordt flink bijgebouwd overal, dus de druk op het huizenpark zou niet zo hoog moeten zijn. Maar net als in andere landen krijgen mensen coronaclaustrofobie en willen groter wonen, of van een een flat naar een huis met een tuin.

Er is in Roemenië ook niet echt een bloeiende kapitaalmarkt, spaarders zien dat ze geen rente meer krijgen op een spaarrekening, dus er zijn ook een hoop investeerders op de markt. Speculanten die denken dat het allemaal blijft stijgen, en mensen die iets kopen om te gaan verhuren. En dan heeft de overheid ook nog een garantiefonds opgezet voor mensen die voor het eerst een huis kopen. Dat heeft een hele rits nieuwe aspirantkopers de markt opgelokt, en daar worden de prijzen ook niet lager van.

In al die jaren hebben we wel een hoop gespaard (want je moet in Roemenië altijd een forse aanbetaling doen van je hypotheek), dus hebben we iets meer financiële armslag dan bij onze vorige huizenkoop. Maar de keus is niet om blij van te worden. Nieuwe huizen of appartementen zijn óf onbetaalbaar, óf heel ver van het centrum, scholen en voorzieningen. Nieuwbouwwijken worden namelijk gewoon in het weiland geplempt, zonder dat er van tevoren is nagedacht over infrastructuur, winkels, scholen, zorg, wat dan ook. Vaak moeten pioniers hun eigen waterput slaan en septic tank ingraven, want basisnutsvoorzieningen ho maar. En vaak is dat na 20 jaar nog steeds zo.

Het centrum staat vol met leuke oude opknappers, maar daar zijn wij niet zo van. Linkerhanden, u weet. Bovendien zijn veel oude huizen heel onhandig ingedeeld, met joekels van vestibules en gangen, te weinig kamers en een minuscule keuken. En dan is het centrum ook nog eens stoffig en vervuild.

Wijken rondom het centrum staan vol met afgrijselijke communistenhoogbouw. Dat zou me dan nog niet eens ontmoedigen als er maar een park in de buurt was. Maar de enige buurten aan het park zijn louche of staan vol verouderde flatjes. Die moet je niet hebben, vooral niet van vóór 1977. Toen was er een grote aardbeving. Die hebben de meeste flats wel overleefd, maar het is moeilijk vast te stellen hoe. Een risico dus.

Misschien begrijpt u nu een beetje waarom wij bij onze verhuisplannen zelf ook een beetje meewarig beginnen te kijken.