Hu! Min negen vanochtend op onze wandeling naar school. Dochter (8) van top tot teen ingepakt, zelf had ik beter ook een sjaal om kunnen doen. Vanuit ons keukenraam zag het er zo uit:

Wat mij ieder jaar weer opvalt is hoe gemakkelijk mijn stadsgenoten zich over de glibberige stoepen bewegen. Kinderen, ouderen, je ziet er niet één een uitglijer maken. Terwijl ik zelf al mijn aandacht nodig heb voor de voortbeweging, want anders wordt het een onderuitbeweging. Het is iets met hoe je je voeten neerzet, denk ik. Van een wandeling door de verijsde sneeuw naar de supermarkt gisteren, heb ik nu spierpijn door al dat compenseren.

Maar dochter (8) maakt er een glijbaan van en bindt terloops de strijd aan met alle ijspegels die van de auto’s afhangen. Alsof het geen enkele moeite kost en dat doet het vast ook niet. Wel klaagt ze steen en been over haar jas, het is de verkeerde jas, de andere is in de was. Deze is fout, lelijk, stom. Ik zie het probleem niet, maar dat zal wel aan mij liggen. Zo heeft iedereen wat.

Na aflevering van het kroost haast ik mij terug naar de pappot, om op deze maandag eens flink te typen. Buiten heersen ijs en sneeuw.