Vanwege vrij milde maar toch aanhoudende klachten (pijn aan heup) ga ik al een tijdje rond in de medische mallemolen. De beroemdste Roemeense professoren diagnosticeren zich een ongeluk en ze zijn hier ook dol op technische hulpmiddelen. Zo ben ik al geröntgenfotografeerd, heb ik de nieuwste pillen en spuitjes gehad, een MRI van de knie gekregen en vanochtend stond er een MRI van het bekken op het programma.

Nou houd ik niet zo van MRI-scans, want het is een heel eng apparaat dat rare geluiden maakt, claustrofobietechnisch niet zo fijn is en vanwege de M in MRI een ongezonde aantrekkingskracht heeft op mijn stalen zenuwen. Aan de andere kant, ik wil graag weten wat me mankeert zodat er maatregelen genomen kunnen worden.

De firma die die scans uitvoert is gevestigd in het Obregia-ziekenhuis in het zuiden van de stad, aan soșeaua Berceni. Je stapt uit bij metro Piața Sudului (Plein van het Zuiden), waar een kluwen zigeunermevrouwen je ieder 1 soort groente wil verkopen. Dan verder langs wat roedels zwerfhonden, een kerkhof en je komt bij het ziekenhuis. Roemeense ziekenhuizen van voor het communisme, zoals deze, bestaan uit losse paviljoens. Erg leuk, je ziet constant patiënten en artsen heen en weer lopen over de voetpaden in het groen.

Obregia is een ziekenhuis voor krankzinnige gekken, aan wie een steekje los zit. De verwarde mannen in klassieke pyjama’s die op bankjes voor zich uit staarden hadden zó in de film gekund. Nog nazoemend van de futuristische housemuziek van de RMI-scanner begon ik me op de terugweg af te vragen of die mannen misschien gewoon wat te vaak waren ge-RMI’d.

Nee toch?