Afgelopen zomer heb ik via-via een redacteur van een krant leren kennen. Die krant was toen net overgestapt van een papieren bestaan naar een uitsluitend online uitgave. Het leek hem wel leuk om eens een Nederlander in de krant te hebben, en hij stuurde een journaliste op me af. Aan haar heb ik verteld waarom ik in Roemenië woon, wat er leuk aan is en wat niet, kortom: the works. Vervolgens hoorde ik er niets meer van, wat mij niet bevreemdde want zo gaan die dingen nu eenmaal.

Tot ik twee weken geleden werd gebeld door die journaliste. De redactie van de krant, met de mooie naam De Gedachte (Gândul), had besloten een serie te starten over buitenlanders in Roemenië met de titel ‘Waarom ik van Roemenië houd’. Men had zich mijn interview herinnerd, dat opgegraven, en er moest nu alleen nog een filmpje bij voor het multimedia-effect. Internetkrant, nietwaar?

Dus daar zat ik in de huiskamer met mijn gestreelde ijdelheid, keurig voor de camera te herhalen wat ik met de mevrouw besproken had. Net als van de zomer toen ik op de staatstelevee mocht. Ik hoefde gelukkig niet weer te lopen, dat ziet er op krukken altijd zo zielig uit. Enfin, twee dagen later zag ik mijn eigen moeilijk kijkende hoofd als hoofdartikel (no pun intended) op de site van Gândul. Voor de liefhebber: hiero. Ik zag aan de teller dat het een kleine 20.000 keer is bekeken (zoveel views haal ik met dit blog in geen honderd jaar). En wat vonden de mensen er nou van?

Niet veel goeds, aan de reacties onder het artikel te zien. Sommigen vermoedden dat ik werd betaald door het ministerie van Toerisme om iets leuks over Roemenië te zeggen. Anderen dachten dat mijn vrouw wel een sloerie zou zijn die een argeloze buitenlander naar hier had gelokt. En weer anderen hielden het erop dat ik in Nederland een mislukkeling was geweest en daarom maar in Roemenië mijn geluk was gaan beproeven.

Het zal iedereen wel overkomen die nietsvermoedend zijn verhaal vertelt in de media. Gelukkig ken ik die commentatoren niet en vonden de mensen die ik wel ken het artikel erg leuk. Ik prees in het interview dan ook de snelle ontwikkelingen op het gebied van welvaart en openbare voorzieningen, de mooie parken in de stad en de gastvrijheid en sociale voelhorens van de meeste Roemenen. En dat meen ik ook echt.

Een ding viel me wel op aan de commentaren. Ik werd bevestigd in mijn theorie dat Roemenen in staat zijn om overal een samenzwering achter te zien. Wat voor de redacteur, journalist en betrokkene in de vorm van mijn persoontje gewoon een aardig idee leek en wat human interest voor de herfst, lijkt voor de Roemeense krantencommentator een complot waarin ik tegen betaling de kliek van minister Udrea aan reclame help.

Als ik over dit merkwaardig sterk ontwikkelde talent begin, zeggen vrienden hier altijd dat het door het communisme komt. Dat kan best. Ik zie een gat in de markt: voor een geslaagd sf-scenario hoef je niet verder meer te zoeken dan de man in de Roemeense straat. Aluhoedjes aller landen, verenigt u.