Sinterklaas was al vorig weekend in Boekarest. Waarschijnlijk om technische redenen had hij geen paard bij zich. Wel een hoop totaal politiek correcte kleur- en roetveegpieten, hoewel je op de foto nog een paar traditionele ziet. De goedheiligman (of zoals mevrouw Nowicki zou zeggen, de hoedgeiligman) zag er zeer gezond uit en verloor geen tijd met plichtplegingen. Ieder kind werd terdege ondervraagd over zijn of haar schoolprestaties en hobby’s. Voor kado’s zouden de ouders thuis zorgen, maar er waren wel door de firma Pepernoot gesponsorde snoeptasjes. De ambassadeur had haar residentie opengesteld. Die is gelukkig nog in het centrum in een mooie villa, niet zoals de ambassade zelf die naar een akelig kantorenpark aan de rand van de stad is verhuisd.

De vaders van de kinderen (er waren veel vaders) hadden hun weekendgezicht opgezet en stonden in hun casual overhemden heel lang te wezen. Bij evenementen met Nederlanders kan ik nooit zien wat er vooraan gebeurt. Ik kwam een kennis tegen, zodat het toch nog gezellig werd. Onze oudste moest eerst liedjes instuderen onder leiding van een Zangcoach, vervolgens vroeg Sinterklaas haar een spagaat voor te doen en daarna ging ze kauwend naar het Sinterklaasjournaal kijken.

Op de terugweg vroeg ik: Zou die Sinterklaas nou echt bestaan?

Dochter: Nou de paashaas en de tandenfee die bestaan niet. Maar Sinterklaas wel hoor.

Ik: Er zijn ook kinderen die zeggen dat hij niet bestaat.

Dochter: Ja, maar in mijn klas zeggen de meesten dat hij wel bestaat.

Ik: Maar, wat zeggen die andere kinderen dan? Hoezo bestaat hij niet?

Dochter: Kan je erover ophouden? Waarom moet je dat allemaal weten?

En zo is het ook natuurlijk. Of Sinterklaar nou wel of niet bestaat, is eigenlijk niet relevant.