Sinds een aantal jaar ben ik in het bezit van een Nederlands rijbewijs. Het is geldig tot 2011 en na een verblijf van jaren in mijn portemonnee ziet het er nog aardig toonbaar uit. Maar: verblijf je langer dan drie maanden aaneengesloten in Roemenië, dan heb je een Roemeens rijbewijs nodig. Dat is in meer landen zo. Dus ik moest mijn Nederlandse rijbewijs omzetten in een Roemeens rijbewijs. Is op zich ook wel cool natuurlijk, zo’n Roemeens rijbewijs. Dus waarom niet. Hoewel mijn vrouw het mij ontried…

Ik keek op internet en na enig zoeken vond ik op de site van de Prefectuur (waar de rijbewijzen overigens niet onder schijnen te vallen, sterker nog, ik kwam bij de gemeente in gesprek met functionarissen volgens wie de Prefectuur helemaal niet bestaat. Ondanks de website. Maar dat terzijde) een lijst met documenten die ik nodig had om een Roemeens rijbewijs te mogen ontvangen. Het bestaan van de informatie maakte mij blij, de informatie zelf juist weer droevig. Het ging om de volgende documenten:

1. Een formeel verzoek tot wijziging van het rijbewijs in een Roemeens rijbewijs. Dit document was nergens te verkrijgen, totdat bleek dat je dit als volgt regelt: aan het loket gekomen pakt de dienstdoende ambtenaar een blanco velletje uit de printer, mompelt: schrijft u hier maar op ‘ik ondergetekende wil graag een Roemeens rijbewijs’ en ondertekenen. Dus dat  doe je dan.

2. het buitenlandse rijbewijs. Niet alleen in origineel (het origineel wordt ook ingenomen, met de kwitantie kan je dan een maand in Roemenië rondrijden totdat het nieuwe rijbewijs klaar is, maar totdat het klaar is, wat minstens een maand duurt, kan je dus niet met de auto het land uit), maar natuurlijk ook in kopie. En niet zomaar een kopie, nee een vertaling door een geautoriseerde vertaler voorzien van het stempel en echtheidsbewijs van een notaris.

3. Het buitenlands paspoort en verblijfsvergunning voor Roemenië (kopie en origineel, deze hoefden niet door de notaris geverifieerd te worden, wat fijn was want dat kost iedere keer toch weer die notaris).

4. Een zogenaamd Formulier Houder Rijbewijs (fișă deținatorului de permis), een document waar heel geheimzinnig over werd gedaan. Het bleek dat tegenover het bureau van de afdeling Rijbewijzen en Nummerborden waar deze saga zich afspeelt een stel bedrijfjes zijn gevestigd in een soort omgebouwde bushokjes, waar je autoverzekeringen kon kopen en ook deze formulieren kon laten typen. Het hele punt van dit formulier is dat jouw gegevens (die ook al op je rijbewijs staan) netjes op een ander papier worden overgetypt.

5. Een Medisch Formulier. Dit papiertje in A5-formaat heeft mij het meeste tijd gekost. Om een Roemeens rijbewijs te bemachtigen moet je namelijk goedkeuring hebben van een aantal artsen, plus een bloedtest ondergaan. Gelukkig ben ik via mijn vrouw verzekerd en kan ik terecht bij een professionele kliniek. Dus de zes medici kon ik verspreid over twee middagen spreken en ik hoefde niet voor ieder afzonderlijk een afspraak te maken. Het ging om een internist, een orthopedist, een neuroloog, een psychiater (waar mijn grapje dat je in Roemenië alleen de weg op mag als je stapelgek bent, niet werd gewaardeerd), een oogarts en een KNO-arts. Oh, en een algemene arts voor het eindoordeel. Met ieder arts had ik een gesprekje, met een serieuze test alleen bij de oogarts. De bloedtest had tot doel vast te stellen of ik geen syfilis heb (het bleek dat ik het niet heb, op zich goed om te weten) en toen ik vroeg wat dat te maken heeft met autorijden zei de specialist: ‘ik heb niet het flauwste idee, maar het staat al 20 jaar in de wet’.  Ieder oordeel plus het eindoordeel moest natuurlijk voorzien worden van handtekening en stempel, plus het stempel van de kliniek. Een van mijn collega’s, blind als een mol, vond dat ik nog niet was ingeburgerd aangezien ik met wat smeergeld de zaak niet had bespoedigd…Ik moest van de politie nog een keer terug naar de kliniek met het formulier, aangezien een bepaald stempel vierkant was terwijl het rond had moeten zijn, en het registratienummer ontbrak. Met andere woorden, als het niet bij de kliniek in het archief zit, accepteert de politie het niet. Toen ik bij de politie vroeg naar het waarom van deze eis, zei men: dat staat in de voorschriften. Toen ik vroeg om de voorschriften, zei men: dat is gewoon zo. Toen ik zei, waar staat dat dan, zei men: ik weet het niet. Maar het is toch zo. Enfin.

6. Een zogenaamd ‘Cazier judiciar’: een bewijs van goed gedrag heet dat in Nederland geloof ik. Nou woon ik nog niet lang genoeg in dit mooie land om door de hermandad gespot te zijn geweest, dus daar kwam ik makkelijk vanaf. het cazier judiciar kon bij 1 bepaald politiebureau worden afgehaald, een flink eind weg, en als je extra betaalde voor het ‘urgentieregime’ kon je het na drie dagen ophalen. Kijk, dat is nou klantvriendelijk.

7. Een verklaring bij de notaris, zo eentje ‘op eigen verantwoordelijkheid’, wat betekent dat de notaris wel stempels zet en geld vangt maar er voor de rest niks mee te maken heeft, dat het buitenlandse rijbewijs authentiek is, dat ik niet nog een ander rijbewijs bezit, dat ik niet mijn rijbewijs als gestolen of vermist heb opgegeven, of dat het niet ongeldig is verklaard door de buitenlandse autoriteiten. Klinkt op zich wel alsof het ergens toe dient (want waarom zouden ze in vredesnaam zélf bij de autoriteiten van het land van herkomst gaan checken?) totdat je je realiseert dat een overtreder wel heel dom moet zijn wil hij, na een ongeldigverklaring in een ander land, de moeite en tijd spenderen om juist in Roemenië een nieuw rijbewijs aan te vragen.

8. Last but not least: de kosten van een rijbewijs, namelijk 50 RON (iets van 12 Euro). Dit is een vorm van belasting en kan alleen betaald worden bij de instelling die CEC heet. Een soort staatskassa. In communistische tijden was dit geloof ik de enige toegestane bank. Alleen: tegen de tijd dat ik alle documenten had verzameld was de belasting verhoogd en moest ik nog 18 RON bijbetalen bij een ander loket.

Op dit moment kan ik u melden dat mijn dossier compleet is, dat ik het volgende week maandag ga inleveren en dat ik over minstens een maand de gelukkige bezitter hoop te zijn van een Echt Roemeens Rijbewijs. Naïef gesproken zou je zeggen, gut als je een Nederlands rijbewijs hebt dan kan je dat toch gewoon omruilen? Het is toch allemaal EU? Of zijn de Nederlandse autoriteiten niet betrouwbaar volgens de Roemenen? Zo zit het niet. Op zich is dit gewoon de manier waarop ze ons terugpakken voor ons immigratiequotum. Ons paspoort niks waard aan jullie grens? Dan jullie rijbewijs ook niks waard bij ons. En gelijk hebben ze.

En ik moet toegeven: autorijden betekent in Roemenië iets totaal anders dan in Nederland…

***

Update na ruim een maand: ik was gisteren bij het Bureau, meldt de dienstdoende ambtenaar mij op joviale toon dat ‘het nog wel twee maanden kan duren!’ Ik vroeg waarom zijn collega’s het dan over één maand hadden. ‘Dan hebben ze gelogen!’ Ik vroeg waarom mijn tijdelijke rijvergunning dan maar één maand geldig was. ‘Zo zijn de regels!’ Ik vroeg of de tijdelijke rijvergunning verlengd kon worden. ‘Dat is niet mogelijk!’ Waarom, was onbekend. Wel wist de hermandad: ‘We zijn hier in Roemenië meneer!’ en dat met zo’n typisch armgebaar… Ook mijn Nederlandse rijbewijs kreeg ik niet terug, want dat zat in het dossier. Ik vroeg tot slot, wat ik moest doen als ik dan werd aangehouden door de politie in mijn auto, zonder rijbewijs? ‘Dan zegt u gewoon dat u het vergeten bent!’

Dus met andere woorden: nadat het Bureau zelfs een syfilistest heeft laten doen om een Roemeens rijbewijs te mogen aanvragen wordt ik nu door datzelfde bureau gedwongen als een misdadiger rond te rijden…