In 1977 was hier een fikse aardbeving, en het schijnt dat iedere dertig jaar ongeveer er eentje zou moeten komen. Dus ongeveer nu is het weer tijd…

Boekarest is de seismisch meest gevoelige hoofdstad van Europa. Er is ook, zo begreep ik, iets mysterieus aan de hand rondom de aardbevingen die af en toe in Roemenië vooorkomen. Het epicentrum kan overal in het land wezen, de schokken gaan altijd richting Boekarest. Of er was iets met tectonische platen, het woord alleen al, of aardlagen. Goed ik geef toe, ik haal dingen door elkaar. Punt blijft: er komen hier dus aardbevingen voor.

Bij de laatste gelegenheid was het communistische regime nog in volle bloei. Ceaușescu (voor degenen onder u…. dat was tot ’89 de dictator ter plaatse) maakte in zijn totalitaire enthousiasme van urbane megalomanie meteen van de gelegenheid gebruik door enige wat wankel op de fundering staande stadswijken meteen maar met de grond gelijk te maken en op de ruïnes zijn Volkshuis op te richten. Inmiddels huist hier het parlement in, en zo vervangt de ene corrupte bende de andere.

Daarnaast kwamen bij die aardbeving zo’n 1500 mensen om, wat niet veel lijkt als je kijkt naar wat Roemenië jaarlijks aan verkeersdoden moet betreuren, maar het is toch een aantal vliegrampen bij elkaar. En de volgende aardbeving is vast krachtiger dan de vorige. Het schijnt ook uit te maken wáár je in Boekarest woont. In de wijk Baltă Albă (Witte Plas, naar de met ongebluste kalk bedekte vuilstortplaats die hier vroeger was), waar deze regels getikt worden, kan een beving van, zeg, kracht 8 op de schaal van Richter wel een 9 worden. En nou zéggen ze wel dat de flats erop gebouwd zijn, maar de echtheidswaarde van die bewering kan helaas alleen experimenteel worden vastgesteld.

En wat mij het meest bevreemdt aangaande deze hele aarbevinggeschiedenis: je hoort er nooit iemand over. Niet dat er iets aan te doen valt door regelmatige discussie, maar je zou toch zeggen dat het risico van aardbeving meer leeft in een gebied waar zich dat risico ook weleens verwerkelijkt. Maar nee. Blijkbaar is iets wat zich zo zelden voordoet niet iets om rekening mee te houden, ook al zijn de gevolgen nog zo groot. Dus ik hoop maar dat ik snel genoeg zodanig ben ingeburgerd, dat ook ik in staat ben om het gevaar automatisch weg te denken.