De eerste letters van deze post typend zie ik uit mijn ooghoek een vuilniszak naar beneden pleuren uit de 8e verdieping van de overbuurflat. Stelletje aso’s. Goed dat ik het weet, gaan we daar niet wonen.

We zijn op zoek naar een appartementje, en ik vrees dat we aan het begin staan van een saga waarbij vergeleken het rijbewijs-avontuur tot een doktersromannetje wordt gedegradeerd.

Onze wensen zijn bescheiden. Alstublieft in de buurt van park Titan! Titan, zo’n beetje de enige betaalbare wijk met veel groen én voorzieningen.

Park Titan Boekarest, zomer '09

De prelude: het bleek (crisis? what crisis?) dat ineens de huizenprijzen waren duikgevlogen dus wij besloten een appartementje te kopen in plaats van te huren. Wij hadden een juweeltje op het oog (door de schoonmoeder van de eigenaar knipogend aangeprezen met “Hier woonden vroeger Securitate-medewerkers!”) waarvan na twee maanden wachten op papieren bleek dat meneer het dossier niet rond kon krijgen wegens te hoge schulden. Met andere woorden: de bank waar hij een hypotheek had bleek hem geen toestemming te geven het ding te verkopen.

Hij had vermoedelijk zelf op een andere uitkomst gehoopt, want hij bleef creatief met het verzinnen van vertragingsredenen. Vervolgens – zo hoorden wij van de makelaar – kon hij een ander appartement verkopen voor cash waardoor hij het appartement waarover hij met ons al een prijs had afgesproken ineens niet meer wilde verkopen. Zijn moeder moest toch ergens wonen? Een glibberige vent, brrr. Mocht u ooit in het landelijke Alexandria om bouwmateriaal verlegen zitten, koopt dan geen waar bij deze meneer! (Naam en adres bij de redactie bekend.)