Aangezien ik een Geautoriseerde Fysieke Persoon ben (Roemeens equivalent van zzp-er) moet ik mij verplicht verzekeren tegen de oude dag (pun intended). Die verplichting blijkt te gelden sinds 2002 maar ik weet het pas sinds vorige week. Dat komt zo:

De regering had vanwege geldzorgen bepaald, dat zzp-ers en mensen die leven van de inkomsten uit auteursrechten (die laatste categorie is zeer omvangrijk en telt met name schoonmaaksters en taxichauffeurs, maar over dat fenomeen wellicht een andere keer), dat al die 500.000 mensen dus vanaf 1 juli 10,5% van hun bruto inkomen moesten afstaan aan de pensioenkas. Dat besluit veroorzaakte enorm rumoer en gigantische chaos vanwege grote onduidelijkheid over de bijbehorende administratieve verplichtingen, zodat de regering weer in zijn schulp kroop en (in ieder geval voor mij als geautoriseerde persoon) de verplichting weer heeft opgeheven. Toen ik met blij gemoed mijn laatste papierwerk met betrekking tot die regeling ging inleveren bij de pensioenkas bleek dat ik – uiteraard – nog niet van de problemen af was. Er was namelijk al een bestaande wet volgens welke etc. Groot voordeel ten opzichte van het hierboven beschreven ter ziele gegane regeringsinitiatief: Je moet 33,33% van je inkomen aan pensioenpremie afdragen, maar je mag ZELF WETEN op basis van welk inkomen die premie moet worden afgedragen. Dus als ik geen zin heb om bij te dragen aan het pensioenstelsel hier kies ik een inkomen van 1 leu. En betaal ik 33 bani per maand.

Zoals trouwe lezers weten, draagt hier te lande het Casa de Pensii zorg voor de pensioenen. In Boekarest is het in een nieuw maar toch afbladderend kantoorgebouw gevestigd, waarbij alles erop is ingesteld om het de pensioencontribuant of -gerechtigde zo moeilijk mogelijk te maken. Onvindbare loketten, rijen die door elkaar lopen, overal bordjes met inlichtingen behalve de inlichtingen die jij nodig hebt, formulieren die alleen bij de kopieerwinkel aan de overkant te krijgen zijn en medewerkers die elkaar vrolijk tegenspreken.

Zo was ik bij ‘kamer 2’ geweest en had ik van een patat etende medewerkster een lijstje gekregen met aan te leveren documenten voor mijn pensioendossieraanvraagdossier en stapte ik welgemoed (naïef natuurlijk) met de gevraagde documenten onder de arm naar binnen. Na enig wachten bij sector 3 bood de mevrouw van sector 5 aan me te helpen, en kreeg daar al snel spijt van. Er waren namelijk 3 grote problemen:

Probleem 1:  Loondienst. Het eerste jaar in Roemenië heb ik bij een bedrijfje gewerkt, dat al die tijd gegevens heeft doorgegeven aan zowel de Arbeidsinspectie als de Pensioenautoriteit. Maar wie denkt dat alle gegevens vervolgens bij de pensioenautoriteit in een database staan, vergist zich lelijk! Dus ik moest mijn oude arbeidscontract en ontslagbesluit thuis gaan opduikelen. Was me tevoren niet verteld.

Probleem 2: Verblijf. Om te bepalen over hoeveel tijd ik pensioenpremie moet betalen met terugwerkende kracht (maakt niet uit, als je toch zelf mag weten hoeveel je betaalt) moest men weten hoelang ik al in Roemenië gevestigd ben. Dat weet alleen de immigratiedienst en die geven bewijsjes af waar niet op staat hoelang je al in het land bent, maar alleen wanneer het bewijsje is afgegeven (daar kunnen maanden tussen zitten). De immigratiedienst had ik nog vers in het geheugen, want de papierboel die ik daar moest regelen voor een eenvoudige adreswijziging maakt van Kafka kinderspel. Dus ik begon in mijn wanhoop op luide toon te verkondigen dat als de overheid mijn gegevens vastlegt ik toch niet iedere keer zelf die gegevens weer moet aanleveren? Waarop alle lokettistes in koor antwoordden dat ze wisten dat het niet best was, maar dat dat nu eenmaal de situatie in Roemenië was. Eentje stelde zelfs voor dat ik alle loketdames mee terug zou nemen naar Nederland, in plaats van zelf hier te blijven.

Probleem 3: Persoonsverwisseling. Het bleek dat in de administratie van de Pensioenautoriteit onder mijn burgerservicenummer nóg iemand stond ingeschreven, een zekere heer Ma uit China. Gelukkig was dat ter plaatse te verhelpen: ik moest naar kamer 54 en daar heeft de IT-dienst de heer Ma vakkundig en zonder een centje pijn gedelete.

Kortom: alles is mogelijk in Roemenië en we gaan nog lange niet naar huis.