borrowed from simplybucharest.ro

Brokkelig huis op Calea Dudesti. Courtesy rezistenta.net

Hoewel ieder land uiteraard een land van contrasten is, heeft Roemenië lekker de meeste. Op weg naar mijn nieuwe werk (voor 3 dagen in de week ben ik senior consultant in productontwikkeling bij Wolters Kluwer) kom ik eerst door een communistisch flatlandschap, vervolgens langs een verpauperde zigeunerbuurt waar de kapitale villa’s al sinds 1948 geen verfje meer hebben gehad, langs een winkelcentrum waar je Calvin Klein-spijkerbroeken van 150 euro kan kopen (minimumloon: 200 euro), over de rivier, weer een vooroorlogse wijk maar dan wat beter opgeknapt, dan achterlangs bij het paleis van de Metropoliet, voorbij het industriële erfgoed (instortingsgevaar!) en dan ben ik er:

Aan een brede, nieuw aangelegde weg met 2 rijstroken heen en 2 terug liggen links wat brokkelige panden en morsige bedrijfsterreinen, en rechts is braakland zover het oog strekt. Helemaal braakland? Nee, er is één kantoorkolos die de strijd met de elementen voert, een groenglazen ode aan het kapitalisme. Deze kantoorflat luistert naar de naam Green Gate. Een paar kilometer verderop staan er tientallen, maar in deze buurt vlak ten zuiden van het paleis van Ceausescu is het de enige in zijn soort. Wij bezetten de zesde etage met een prachtig uitzicht over de stad.

Geeft niet, wasstraat om de hoek

De lokatie is alleen wat ver van de metro (zeker 20 min. lopen) en er zijn geen parkeerplaatsen. Er zijn zeg maar 20 parkeerplaatsen achter het pand, en een parkeergarage onder het pand. Die parkeergarage schijnt zo aan de prijs te zijn qua huur, dat bedrijven alleen voor hun management parkeerplekken hebben geregeld. Om het pand heen is een flinke lap grond, waar men een grasveldje heeft aangelegd en een soort kiezelstrand. Maar geen parkeerplaatsen. En aangezien er iedere dag honderden werknemers hun auto kwijt moeten, staan die op de stoep. Bovenop de fietsstrook. En als je na half negen komt, moet je uitwijken naar elders in de wijk of een soort baggerveldje naast de flat.

Dat baggerveldje verandert bij regen in een modderbad en ziet er dan uit zoals op de foto onder. Je begint dan een beetje te begrijpen waar het parkeerprobleem vandaan komt. Dat er een probleem is in de oude stad, die gebouwd is toen er nog geen auto’s waren, soit. Dat er een probleem is in de communistische wijken, voor een tijd dat je jaren op de wachtlijst stond voor een auto, okee. Maar dat er in fakking 2015 niet fatsoenlijk bij je werk geparkeerd kan worden is gewoon flut.

En dan zit je daar dus in het kraakheldere pand met klimaatregeling, kantoortuin en graties koffie (het restaurant op de begane grond bezorgt pizza aan je bureau). En dan kijk je uit het raam: een gezellig rommeltje van ouwe huisjes, net aan de sloophamer van Ceausescu ontsnapt, en wat ouwe fabriekjes waarvan sommige zijn omgeturnd tot kantoren of zalencentra. Ik moest vanmorgen een heel eind lopen van de auto naar kantoor (ons Fordje is niet blubberproof). Onderweg zag ik óf snelle jongelui met een oortje en hippe kleren, óf mismoedig voortschuifelende oudjes op weg naar de markt.