Aangezien over zeven weken Kind Twee (werktitel) wordt verwacht, moet er zo langzamerhand wat hardware worden voorbereid. Ana extraheert bergen kleertjes uit de opslag en ik schilder een ledikantje.

Nou heb ik al heel wat schilderuurtjes in de vingers hier in Roemenië. Ondanks een hardnekkig gebrek aan talent heb ik al het houtwerk van onze zomerresidentie al wel eens onderhanden genomen. Dat is eenvoudig plankjes bestrijken en er doet niemand moeiljik als er ergens wat drupt of uitloopt. Paul is erg tolerant.

Maar een ledikant is een ander verhaal, vooral als je eigen kroost de tandjes erop gaat stukbijten. Ik had dus het voornemen om dit project met de uiterste zorg en toewijding (dus niet met de gebruikelijke haast en lage kwaliteitsnormen) aan te pakken.

Zo kwam ik ook weer eens in de doehetzelfhal, alwaar de schappen met onbegrijpelijke producten mij aangrijnsden. Ik kon kiezen uit vopsea (verf), email (ook verf), lac (verf, maar dan anders) en baiț (vast geen verf). Nergens een specialist te bekennen. U weet wel, die kinders met op hun rug “kan ik u helpen?” maar die het ook niet kunnen helpen. Alles was voor alle soorten ondergrond (hout, metaal, steen) wat mij wel een beetje argwanend maakte. En dan had je ook nog op waterbasis en andere basissen. Er hielp geen googlen aan. Uiteindelijk ben ik bezweken voor een aardig potje dat zich verkocht met de slogan: verf gewoon over ouwe verf heen! en: waterbasis (kindtechnisch handiger, had ik begrepen).

Bij de datsja aangekomen (waar wij alles opslaan wat niet in het appartementje past, en waar dus ook het ledikant stond), bleek dat ik vergeten was om grondverf te kopen. Geen nood, er stond nog een bus olie en daar gaat het ook mee. Schuurpapier, o ja vergeten. Niet erg, Paul had gelukkig nog wat liggen.

Eerst maar even schuren…poe wat duurt dat lang zeg. Nog meer schuren, nog langer en verder schuren. Krampvingers. En compromissen: Nou misschien hoeft niet echt alle verf eraf hoor. Nee, dat kost zóveel tijd! En deze verf kan je overal overheen smeren, staat er zelf. Ik was het hout ook nog te lijf gegaan met een schuurdinges dat op een boormachine was gemonteerd. Dat ging als een tiet, alleen werd het hout ook weggeschuurd. Uiteindelijk heb ik vooral oude uitlopers, kledders en flatsen weggewerkt (de vorige keer was het bedje ook al door mij geschilderd).

Nu staat het Hollands ledikantje daar, vers in de olie, te dromen van lagen parelwit. Volgend weekend!