Nou heb ik getverdrie nog corona gekregen ook. Twee dagen voordat ik mijn vaccin zou krijgen, het is ironisch. En ondanks alle voorzorgsmaatregelen – het voelt als een persoonlijke nederlaag.

Vorige week dinsdag hadden we voor het eerst zelftesten van de apotheek gehaald, iedereen negatief. Mijn schoonouders konden op bezoek komen. Toen ik zondag een hoestje had, dacht ik hup nog een test. Positief.

Onmiddellijk begon ik deze & gene ervan te verdenken dat ze me hadden besmet, de gemene en laaghartige besmetters. Maar het was waarschijnlijk gewoon zo’n anoniem. Die doen dat vaker. Eentje in de supermarkt, of in het openbaar vervoer waar ik vorige week bij hoge uitzondering in had gezeten.

En nu is het zo dat ik als enige van het gezin het heb. De corona. Vrouw en kinders zijn negatief. Ook al weer zo’n nederlaag. Heb ik dan geen Hollandsche afweer? Ben ik dan geen man van staal? De vraag stellen is hem beantwoorden.

Nu wordt het dus twee weken thuisblijven. Vandaag kwamen twee maanmannetjes van de lokale GGD mij een stokje in de neus raggen, voor de officiële bevestiging en statistieken. Gelukkig vallen de symptomen nog mee, hoewel die op geniepige wijze opeens schijnen te kunnen toeslaan.

Binnen moet ik een mondkapje op, want anders besmet ik de anderen. Ik ben een paria, een melaatse. Buiten regent het.

Maar gelukkig heb ik de liefste vrouw. Die heeft gauw de dagelijkse fruithapjes verdubbeld, brouwt krachtige soepen en komt altijd te pas vragen hoe het gaat. ’s Avonds kan ik lekker naar films kijken die ik alleen leuk vind, en ik ben al bijna door mijn eerste boek heen.

En afgezien van wat grieperigheid voel ik me prima, ik kan gewoon doorwerken want dat was toch al online. Dus eigenlijk valt het allemaal wel weer

mee.