Vandaag weer een pareltje.

Zoals iedere gezonde Hollandse jongen heb ik af en toe nieuwe visitekaartjes nodig. Na enig online speurwerk vond ik een site van een bedrijf die er voor de verandering niet uitzag alsof het gister was gestart en morgen failliet zou gaan. Dus komaan.

De copyshop was vlakbij Piata Romana aan de Dacia-boulevard, een buurt waar sierlijke oude vervallen gebouwen worden afgewisseld door spiegelglazen monsters zoals het Howard J. hotel.  Ik opende de voordeur naar een soort halletje, een kleurrijk kartonbord wijst naar de deur die ik moest hebben. Binnen gekomen was ik getuige van een partij verbaal molest waar iedereen behalve de meest geharde Boekarester bij zou verbleken. Drie puisterige vroegtwintigers hadden het met elkaar aan de stok over de gebruiksaanwijzing van een printer. Dat er een klant binnen was interesseerde ze niet in het minst. Tot zover geen verrassingen…

Toen de baliemedewerker (zijn kaartje vermeldde ‘marketing manager’) mij eindelijk vroeg wat ik wilde, legde ik uit dat ik ’s morgens een e-mailtje had gestuurd met een design voor een visitekaartje, en dat ik graag zelf even wilde kijken welk papier het moest wezen, en dat men mij had gezegd dat ik de hele dag langs kon komen. Zonder ook maar enige moeite te doen om in de mail te kijken zei hij dat ik maar opnieuw een mailtje moest sturen.

Ik zei jullie hebben het design al, ik heb het vanmorgen gemaild aan ene Manzotti. Hij gaf geen krimp, hoewel later bleek dat hijzelf Manzotti was en mij diezelfde ochtend de ontvangst van mijn mail had bevestigd, en herhaalde dat ik nogmaals een mail moest sturen, ondertussen zijn vriendin manend haar telefoongesprek elders voort te zetten.

Ik zei wie is hier nu de klant, u of ik? Onbegrip droop van des mans gezicht. Ik zei ik heb die mail van je eigen website verstuurd, en ook antwoord gehad. Vanochtend. Geen reactie, totdat hij zei: Je krijgt ze sowieso toch niet vandaag mee…

Dankbaar voor zoveel gratis inspiratie verliet ik de winkel…