Als u in de jaren ’80 jong was en/of eind vorige eeuw van klassieke hardrock hield, zegt de naam AC/DC u misschien wel wat. Het gaat om een band van een stel foeilelijke Australiërs, die door muziek noch teksten in de annalen te hoeven worden bijgeschreven.

Toen deze heren echter besloten om naar Boekarest te komen, werd de hele binnenstad rondom het parlement afgezet, kwamen er 60.000 bezoekers en kon je geen krant, website of tv-programma raadplegen of het ging over AC/DC. Zelfs Evenimentul Zilei stond er bol van. Toegegeven, ik heb die muziek nooit gepruimd (zeker niet in vergelijking met de oudere helden zoals Led Zeppelin en Deep Purple, of de nieuwere helden zoals Metallica), maar deze media-aandacht ging zover de perken te buiten dat er maar een conclusie overblijft:

Er is een samenzwering aan de gang tussen het internationale industriële complex, ex-communistische krachten, neokapitalisten en de liberale regering. Het volk moet vooral meer en grotere spelen krijgen, want op het brood moet bezuinigd worden. Waar dit toe leidt kan goed samengevat worden met een albumtitel van AC/DC: Highway to hell.